Danskur spurningaleikur...

Vinur minn í Danmörku sendi mér þetta.  Hahahahaha . 

Að vera eða ekki vera - vændiskona ?

Myndin hér til hliðar er af mottu á veitingastað í Shanghai.  Gott að þeir skuli hafa vinalega öryggisverði til að hjálpa manni að komast að því hvort maður sé vændiskona eður ei.  Ætli það sé algengt að inn komi konur sem eru í vafa ?  Og hvernig fara vinalegu öryggisverðirnir að því að komast að sannleikanum ?  Kannski spyrja þeir bara "how much ?" og ef þú asnast til að svara og gefa upp verð - AHA ! Þá ertu dæmd vændiskona.  Maður þyrfti eiginlega að skella sér á þennan veitingastað og fá úr þessu skorið.  Kannski búin að vera vændiskona lengi án þess að vita það.

Umhverfisvernd tekur á sig ýmsar myndir...

Ég er líffræðingur og er fylgjandi hvers kyns umhverfisvernd.  Endurvinnsla úrgangs, endurnýting, lífræn matvæli, orkusparnaður... bara nefndu það.  Ég er orðin hörkudugleg í að flokka, er með poka fyrir dagblöð, plas, málm og umbúðapappa.  Ég verð samt að játa að mér hafði ekki dottið í hug að til væru umhverfisvænar klámmyndir.  Ójá !  Þið lásuð rétt: umverfisvænar KLÁMmyndir.  Þessar myndir eru kallaðar Fuck for Forest og í þeim nýtur fólk ásta úti í guðsgrænni náttúrunni.  Aðgangseyririnn rennur svo í sjóð til verndar regnskógunum.  Nánar um þetta hér.  Held að það væri ekki sniðugt að taka þetta upp hér á Íslandi, í kuldanum hér í lyngvöxnu hrauni.  En allra hörðustu umhverfisverndarsinnar vita þá hvert þeir eiga að leita ef þeim vantar smá örvun :-)

Pirringur dagsins !

Ef það er eitthvað sem ég ekki þoli þá eru það símhringingar frá ótal líknarfélögum sem reyna að pranga inn á mig geisladiskum, bókum eða öðru drasli.  Maður þarf að hlusta á langa og hjartnæma ræðu um málstaðinn og á svo að borga tvöfalt verð fyrir eitthvað sem manni langar ekkert í.  Sama gildir um gíróseðla sem dreift er í öll hús sem með fylgir eitthvað dót s.s. jólakort eða eitthvað í þeim stíl.  Þetta pirrar mig mjög mikið, þarna er reynt að höfða til samvisku fólks - ekki ferðu að nota jólakortin án þess að borga ?  Og ekki hendir þú bara fínum jólakortum ónotuðum ?  Nýjasti anginn af þessu er þegar svokallaðir "valkræfir" gíróseðlar dúkka upp í heimabankanum.  Ótrúleg frekja !  Allt í einu er þarna einhver reikningur sem maður kannast ekkert við og þegar verið er að haka við langan lista af reikningum sem á að borga er auðvelt að ruglast og kippa honum með.  Það gladdi mig því að sjá þessa frétt á mbl.is um að búið sé að kvarta til talsmanns neytenda og hann sé farinn að kanna málið. Mér finnst þetta átroðningur, ef ég vil styrkja líknarfélög vil ég gera það með því að greiða inn á reikning viðkomandi félags.  Þá er enginn símasölukostnaður, prentkostnaður á auglýsingamiðum, gíroseðlum og jólakortum.  Og þá er enginn að troða sér inn í heimabankann minn í þeirri von að ég óvart borgi reikninginn þeirra.  Einu kröfurnar sem eiga að vera í mínum heimabanka eru þær sem ég hef stofnað til sjálf.  Og hananú !

Greiðsluseðlar sendir í heimabankann án þess að vara sé pöntuð

Á einhver góðan lukkugrip sem hann er ekki að nota ?

Kvöldið varð viðburðarríkara en ég hafði gert ráð fyrir.  Ég var búin að plana rólegt dekurkvöld þar sem Svava myndi vera góð við Svövu, fá sér gott að borða, lesa, fara í heitt bað osfrv.  Nema hvað, ég keypti BBQ svínarif sem þurfti bara að hita (nennti ekki að eyða löngum tíma í eldamennsku !) og skellti þeim í eldfast fat og inn í ofn.  Að liðnum hæfilegum tíma tók ég fatið út og setti það á eldavélina.  Ég smellti rifjunum á diskinn minn og bar svo fatið að vaskinum og setti það niður í þurran, tóman vaskinn.  Á þeirri sekúndu sem ég sleppti á því takinu sprakk fatið í þúsund mola.  Eftir stóð ég með aulalegan undrunarsvip á andlitinu (nú er ég að ímynda mér, sá ekki svipinn en amk leið mér afar aulalega, og ég var mjööög undrandi).  Ég starði með vantrú á vaskinn sem var fullur af glerbrotum og svo leit ég í kringum mig.  Það voru glerbrot langt út á gang og nokkur höfðu líka endað í hárinu á mér.  Ótrúleg heppni að ekkert fór í augun á mér !  Ryksugan mín dó síðustu helgi svo ég þurfti að sópa öllu upp með litlum handsóp og moka upp úr vaskinum með gamalli tusku.  Brotin setti ég í lítinn pappakassa sem ég hugðist svo loka með límbandi þegar öll brotin voru loksins komin í hann.  Ég sneri mér við og um leið glopraði ég kassanum úr höndunum beint í gólfið.  Glerbrotin þeyttust út um allt.  Ég fann hvernig gleðin streymdi um æðar mér ... þetta var einmitt það sem vantaði.  Ég bisaði við að sópa öllu upp aftur en tók svo eftir því að þegar ég hreyfði mig um komu rauðir flekkir á gólfið.  Jújú, mér hafði tekist að skera mig á stóru tánni.  Fullkomið !  Loks tókst mér að pakka fjárans brotunum inn og ligg nú inni í rúmi með auma tá og sötra rauðvín (er svo blóðaukandi, verð að bæta mér upp það sem fór á eldhúsgólfið).  Ég lýsi hér með eftir góðum lukkugrip (ekki kanínufæti samt) til að reyna að bægja frá mér fleiri óhöppum.  Ekki veitir af.  Ef ég þekki sjálfa mig rétt mun næsta óhapp leiða til beinbrota.

Við myndum ekki eiga sjö dagana sæla í Þýskalandi..

Systir vinkonu minnar hefur búið í Þýskalandi í nokkur ár.  Á þessum árum hefur hún kynnst innfæddum vel og hefur komist að því að ekki eru sömu siðir í hverju landi.  Eitt af því sem þjóðverjum finnst verulega ógeðslegt er þegar fólk sýgur upp í nefið.  Sömu þjóðverjum finnst hinsvegar ekkert að því að svipta upp vasaklút og snýta sér hressilega við matarborðið.  Get ímyndað mér upplitið á fólki í íslensku matarboði ef maður gerði slíkt hið sama.  Um þessar mundir er ég stífluð af nefkvefi og mætti í vinnuna fremur framlág, sjúgandi upp í nefið í sífellu og alls ekki í stuði með guði.  Eftir að ég hafði setið í básnum mínum nokkra stund fór ég að hlusta á umhverfishljóðin.  Soghljóð bárust úr öllum áttum !  Annar hver maður hér er líka kvefaður þannig að vinnustaðurinn er orðin eins og martröð siðprúðra þjóðverja.  En til allrar lukku erum við á Íslandi og getum sogið upp í nefið af bestu lyst.  Snuff ! 

Tak sæng þína og gakk og komdu þér burt í einum grænum og finndu þér einhvern annan stað í bænum !

Hrmph !  Eftir að blogger fluttist yfir á Google hefur það verið bölvað vesen að reyna að blogga.  Ég þarf að tvískrá mig inn og oftar en ekki hverfa færslurnar skyndilega þegar ég ætla að birta þær.  Því tók ég hatt minn og staf, fékk mér nesti og nýja skó og flutti allt mitt hafurtask yfir á þessa síðu.  Fékk þessa hugmynd eftir að Gurrí vinkona hvarf skyndilega af blogger og birtist fílefld á blog.is.  Ég ætla núna að drífa mig í bælið en að lokum vildi ég birta mynd sem ég nappaði af vef Aftonbladet í Svíþjóð en hún er af snjólistaverkum sem gerð voru víðsvegar um landið.  Heja Sverige segi ég nú bara...