Súpusprengingin mikla

Um daginn ákvað ég af myndarskap mínum að sjóða grænmetissúpu til að taka með sem nesti í vinnuna.  Ég bjó til nóg til að geta fryst fleiri skammta til að eiga til góða.  Ég jós súpunni í ílát og var eitthvað að vesenast meðan hún var að kólna.  Loks taldi ég að hægt væri að loka ílátunum og setja þau í frystinn og ísskápinn.  Vel gekk með það sem fór í frystinn, það hagaði sér allt skikkanlega.  Vandræðin byrjuðu þegar ég smellti Tupperware skálinni með lokinu inn í kælinn.... Á því augnabliki sem ég setti skálina inn þeyttist lokið af með háum smell og súpan spýttist út um allan ísskáp.  Drjúgur skammtur lenti á mér og strax myndaðist myndarlegur pollur á gólfinu.  Fyrst stóð ég og starði.  Síðan viðhafði ég orðbragð sem ekki hæfir dömu (en þar sem ég er engin dama var þetta bara allt í lagi).  Það var ótrúlegt hve mikið af súpu var í þessari blessuðu skál.  Þegar hún var sloppin út var eins og um tugi lítra væri að ræða.  Ég þurfti að þurrka, þrífa og skola allt í 2 m radíus frá ísskápnum.  Á kálfanum á mér kúrði eitt klettasalatsblað og á ristinni á mér var blómkál.  Eftir mikinn barning lauk þrifunum og er ísskápurinn nú glansandi hreinn og flottur.  Hagsýna og hæfileikaríka húsmóðirin brá sér í sturtu.  Kannski var súpan enn of heit...?